Zadaniem szczotkarza jest wykonywanie szczotek (gospodarczych, technicznych) pędzli (kosmetycznych, artystycznych, szkolnych, specjalistycznych) i mioteł. Może wykonywać swoje czynności ręcznie lub maszynowo, używając surowców naturalnych (zwierzęcych, roślinnych), drutu oraz tworzyw sztucznych. Zadania i czynności szczotkarza, rodzaj używanych przez niego narzędzi i technologii bardzo różnią się lub całkowicie zmieniają zależnie od stanowiska. Stolarz obudowy szczotek – dobiera drewno odpowiedniej jakości, gatunku i grubości do konkretnych modeli opraw; wykonuje oprawy seryjne lub pojedyncze (o nietypowych kształtach i wielkości), na podstawie dostarczonych mu rysunków z podanymi wymiarami; przygotowuje oprawki do szczotek robionych ręcznie – rozpiłowuje obudowę na dwie części, w dolnej frezuje otwór na drut utrzymujący część pracującą szczotki; rozmieszcza i wierci otwory dobierając odpowiednią głębokość i profil do kształtu wyrobu i rodzaju surowca, z którego ma być wykonany; wykańcza (lakieruje, maluje bejcuje lub forniruje) oprawy; prowadzi dokumentację zużytych materiałów i gotowych wyrobów; zajmuje się bieżącą konserwacją oraz drobnymi naprawami maszyn i urządzeń. Stolarz posługuje się maszynami do obróbki drewna: pilarką do cięcia, frezarką do nadawania kształtu oprawom, tokarką do toczenia trzonków pędzli, szlifierką do wykańczania wyrobów, wiertarką poziomą i pionową do nawiercania otworów oraz rysunkami i szablonami opraw. Preparowanie i przetwarzanie surowca. Na tym stanowisku szczotkarz preparuje i przetwarza surowce zwierzęce (włosie z ogona i grzywy końskiej, kozie, borsucze, bydlęce, szczecina świńska) i roślinne (włókna agawy i palm, słoma sorgo). Wykonuje zwykle czynności takie, jak sortowanie surowca, pranie i odwirowywanie, gotowanie, siarkowanie, barwienie i suszenie, czesanie, cebulkowanie (układanie szczeciny rozdwojonymi końcami, tzw. piórkami w jedną stronę), pakowanie i metkowanie. Pracę wykonuje ręcznie i obsługując częściowo lub całkowicie zautomatyzowane maszyny i urządzenia. Przetwarzanie surowców jest czynnością wykonywaną w małych zakładach szczotkarskich bardzo rzadko. Szczotkarze chętniej kupują gotowe włókna, przygotowane w wyspecjalizowanych przetwórniach (krajowych lub zagranicznych), ograniczając się do przygotowania rzadkich rodzajów włosia (np. borsuczego), na wyroby szczególnego rodzaju (specjalistyczne, luksusowe). Wytwórca szczotek. Produkuje wyroby szczotkarskie ręcznie lub maszynowo. Jego zadania i czynności obejmują: przygotowywanie surowca (moczenie, cięcie na odpowiednie długości, rozszczepianie, przygotowywanie mieszanek, czesanie, ważenie i wiązanie w pęczki); przewijanie żyłki lub drutu do wyrobu szczotek na małe szpule; przygotowywanie klejów; wykonywanie szczotek technikami ręcznymi takimi jak sadzenie (umieszczanie pęczków surowców naturalnych, sztucznych lub mieszanek w otworach oprawy i zalewanie kalafonią lub klejem), nawlekanie (mocowanie w otworach oprawy na kanwie z drutu pęczków surowca odmierzonych dozowarką lub ręcznie), skręcanie (szczotki z drutu, miotły, miotełki); wykańczanie części pracującej (wyrównywanie końcówek i profilowanie gotowej szczotki, trzepanie i wyczesywanie resztek włókna) oraz obudowy (sklejanie lub zszywanie części, lakierowanie, malowanie, fornirowanie). Szczotkarz posługuje się na tym etapie pracy gilotynami ręcznymi i mechanicznymi, rozszczepiarkami, wagami (przygotowanie surowca), obcinarkami, grzebieniami (wykańczanie części pracującej), młotkami, zszywarkami, gwoździarkami (wykańczanie obudowy). Może także obsługiwać półautomatyczne i automatyczne maszyny specjalistyczne (do produkcji szczotek okrągłych, do zębów, do rąk itp.) Właściciel prywatnego zakładu sam organizuje cały cykl produkcyjny i technologiczny oraz może wykonywać prace na wszystkich jego etapach – projektuje wyroby, robi szczotki, dostosowuje instrukcje technologiczne do potrzeb i możliwości swojej firmy, ustala normy zużycia surowców i ceny wyrobów, księguje i rozlicza produkcję.